പല തവണ
ചെളിയിൽ തെന്നി വീണിട്ടും
മഴയെ
ശപിയ്ക്കാൻ തോന്നിയിരുന്നില്ല.
മഴ
എന്റെ കാതുകൾക്ക്
സംഗീതമായിരുന്നു;
എന്റെ ശരീരത്തിന്
കുളിർകാറ്റായിരുന്നു.
കാറ്റിൽ ആടിയുലയുന്ന
ചെടികളും മരങ്ങളും
എന്റെ നയങ്ങൾക്ക്
ആനന്ദനടനമായിരുന്നു.
തൊടികൾ കുളങ്ങളാകുമ്പോൾ,
തോടുകൾ
നിറഞ്ഞൊഴുകുമ്പോൾ,
തെന്നുന്ന നടവരമ്പുകളിലൂടെ
മെയ്വഴക്കത്തോടെ നടക്കുമ്പോൾ
പ്രാർത്ഥനയായിരുന്നു,
ഈ കുറുമ്പൻ മഴ
നിലയ്ക്കരുതേ എന്ന്.

പദ്മനാഭൻ തിക്കോടി.