മലയാളിയുടെ വയലുകൾക്കും തൊടികൾക്കും സഹ്യപർവ്വതത്തിനും കയ്പവല്ലരിയ്ക്കും ഗന്ധങ്ങള്‍ക്കും മഴകൾക്കുമെല്ലാം കവിതയിലൂടെ അനശ്വരതയുടെ നാമം നൽകിയ കവി ശ്രീ വൈലോപ്പിള്ളി ഓര്‍മ്മയായിട്ട് ഇന്നേയ്ക്ക് (2016 ഡിസംബര്‍ 22) മുപ്പത്തി ഒന്ന് വര്‍ഷം. ഇന്നും പക്ഷെ ആ കവിത്വം മലയാള സാഹിത്യ ലോകത്ത് പരിമളം പടര്‍ത്തി നില കൊള്ളുന്നു.
‘ശ്രീ’ എന്ന തൂലികാനാമത്തില്‍ എഴുതിത്തുടങ്ങിയ കവിയുടെ രചനകള്‍ പലതും കേരളത്തില്‍ ഒരു ഭാവുക പരിവര്‍ത്തനം തന്നെ സൃഷ്ടിച്ചു.
സമപ്രായക്കാരും അടുത്തടുത്ത ഗ്രാമങ്ങളില്‍ ജനിച്ചവരുമായിരുന്ന ചങ്ങമ്പുഴയുടേയും, ഇടപ്പള്ളി രാഘവന്‍പിള്ളയുടെയും കാല്‍പ്പനിക പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ മലയാള കവിതാ രംഗത്ത് സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ അതില്‍ നിന്നും തീര്‍ത്തും വ്യത്യസ്തമായി യാഥാര്‍ഥ്യത്തിന്റെ ഒരു പാത വെട്ടിത്തെളിച്ചെടുത്തവരില്‍ പ്രമുഖനായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളി.
ശാസ്ത്രത്തേയും പുരോഗതിയേയും ഏറെ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കിക്കണ്ട കവി, പക്ഷെ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ വഴിപിഴച്ചപോക്കിനെ കുറിച്ച്‌ ഏറെ ആകുലപ്പെട്ടു.
അനാവശ്യമായി ഒരൊറ്റ വാക്കു പോലും ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ രീതി. എം.എന്‍. വിജയന്‍ ആ ശൈലിയെ വിശേഷിപ്പിച്ചത് ഇങ്ങനെ: ‘എന്തോ വ്യത്യാസമുണ്ടാ കൃതികള്‍ക്ക്, വെറും പാലുപോലുള്ള കവിതകളല്ല, കാച്ചിക്കുറുക്കിയ കവിത’
തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ കവിയുടെ ജീവിതബോധം കവിതകളില്‍ ആര്‍ക്കും ദര്‍ശിയ്ക്കാം. ജീവിതം പരാജയത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന കവിതകളില്‍ പോലും ഒരു പിന്തിരിയലോ കീഴടങ്ങലോ കാണാന്‍ കഴിയില്ല.
അടിയന്തരാവസ്ഥക്കെതിരെ പ്രതികരിച്ച അപൂര്‍വ്വം ചിലരില്‍ ഒരാളായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളി. അടിയന്തരാവസ്ഥക്കാലത്ത് ഉണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടിരുന്ന അച്ചടക്കത്തെ പ്രകീര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ട് കവി പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെ: എല്ലാമിപ്പോള്‍ ഭദ്രമായി, ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ വാണകാലം പോലെ.
മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയോടു ചെയ്യുന്ന ദ്രോഹങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹം രോഷം കൊള്ളുന്നത്‌ “സഹ്യന്റെ മകന്‍” എന്ന കവിതയില്‍ നമുക്ക് കാണാം.
കൊയ്തും, മെതിയും, നാട്ടുമ്പുറവും കവിയെ ഏറെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു. പ്രകൃതിയുടെ കേവലസൗന്ദര്യത്തെയല്ല, പ്രകൃതിയും മനുഷ്യനും ചേരുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന സമഗ്രസൗന്ദര്യത്തെയാണ് അദ്ദേഹം തന്റെ രചനകളില്‍ നമുക്ക് അനുഭവവേദ്യമാക്കുന്നത്.
വൈലോപ്പിള്ളികവിതകളിൽ ഏറെ തെളിഞ്ഞു കാണുന്നുണ്ട്, അടിസ്ഥാന വർഗ്ഗ പക്ഷപാതം. കുടിയൊഴിക്കൽ, കന്നിക്കൊയ്ത്ത്, കാക്ക ഓണപ്പാട്ടുകാർ, ഓണമുറ്റത്ത്, വിഷുക്കണി, അഭിവാദനം, യുഗപരിവർത്തനം മുതലായ കവിതകളിലൊക്കെ നാമിത് കണ്ടു.
1911 മെയ് 11ന് കൊച്ചുകുട്ടന്‍ കര്‍ത്താവിന്റെയും, നാണിക്കുട്ടിയമ്മയുടേയും പുത്രനായി ജനിച്ച വൈലോപ്പിള്ളി ശ്രീധരമേനോന്‍ സസ്യശാസ്ത്രത്തില്‍ ബിരുദമെടുത്തതിനുശേഷം 1931ല്‍ അധ്യാപന വൃത്തിയില്‍ പ്രവേശിച്ചു. രണ്ട്‌ ലോകമഹായുദ്ധങ്ങൾ കണ്ട ഭൂമി, അതിന്റെ ഫലമായുണ്ടായ പട്ടിണിയും ദാരിദ്ര്യവും, എന്നിങ്ങനെ തികച്ചും അശാന്തമായ ഒരു കാലഘട്ടത്തിലാണ്‌ കവി തന്റെ യൌവനം കഴിച്ചു കൂട്ടിയത്‌.
1966-ൽ ഹൈസ്കൂൾ പ്രധാനാദ്ധ്യാപകനായാണ്‌ വിരമിച്ചത്‌.
തന്റെ ആദ്യ കവിതാസമാഹാരം- കന്നിക്കൊയ്ത്ത്- പ്രസിദ്ധീകരിയ്ക്കുന്നത്‌ 1947 ലാണ്. അതിനും ഏറെ മുമ്പുതന്നെ തന്റെ ആദ്യകാല രചനകളില്‍ ഒന്നായ “മാമ്പഴം” അദ്ദേഹത്തെ ജനപ്രിയനാക്കിയിരുന്നു. ഇതിലൂടെ മലയാളി അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ ആ പുത്രദുഃഖം, ഒരു പക്ഷേ, ഭൂമിയുടെ അനശ്വരമായ മാതൃത്വത്തിലേക്ക്‌ തിരിച്ചുപോയ പുത്രന്മാരുടെയും ജനപദങ്ങളുടെയും ഖേദമുണർത്തുന്നു.
“ശ്രീരേഖ”യ്ക്ക് 1951 ലെ എം.പി. പോൾ പുരസ്കാരം ലഭിച്ചു.
'കയ്പവല്ലരി', 1965 ല്‍ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡ് നേടി.
'കുടിയൊഴിക്കൽ' ഇദ്ദേഹത്തിന് 1969 ല്‍ സോവിയറ്റ് ലാൻഡ് നെഹ്രു അവാർഡ് നേടിക്കൊടുത്തു.
1970-ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'വിട' നേടിയത് രണ്ട്‌ അവാര്‍ഡുകള്‍- 1971ലെ ഓടക്കുഴൽ അവാർഡും 1972 ലെ കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡും.
1980-ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'മകരകൊയ്ത്ത്' 1981-ല്‍ വയലാർ അവാർഡ് നേടി.
വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ മറ്റു പ്രധാനകൃതികള്‍ ഇവയാണ്: മാമ്പഴം (1936), കന്നിക്കൊയ്ത്ത് (1947), സഹ്യന്റെ മകൻ (1944), വിത്തും കൈക്കോട്ടും (1956), കടൽക്കാക്കകൾ (1958), പച്ചക്കുതിര (1981), കുന്നിമണികൾ(1954), കുരുവികൾ(1961), മിന്നാമിന്നി (1981), വൈലോപ്പിള്ളിക്കവിതകൾ(1984), മുകുളമാല(1984), കൃഷ്ണമൃഗങ്ങൾ(1985), ഋശ്യശൃംനും അലക്സാണ്ടറും(നാടകം-1956), കാവ്യലോകസ്മരണകൾ (സ്മരണകൾ-1978), അസമാഹൃത രചനകൾ(സമ്പൂണ്ണകൃതികളിൽ).
1931 മുതൽ പത്തു വർഷത്തോളം സമസ്ത കേരള സാഹിത്യ പരിഷത്തിന്റെ പ്രവർത്തകനായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളി. 1968-71 കാലയളവിൽ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അംഗമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. പുരോഗമന കലാസാഹിത്യ സംഘത്തിന്‍റെ ആദ്യത്തെ സംസ്ഥാനാധ്യക്ഷനായിരുന്നു. 1981 ല്‍ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി വിശിഷ്ടാംഗത്വം നല്‍കി ഇദ്ദേഹത്തെ ആദരിച്ചു.
നമുക്ക് സ്മരിയ്ക്കാം ഈ പ്രതിഭയെ, ആദരവോടെ.
‘ശ്രീ’ എന്ന തൂലികാനാമത്തില്‍ എഴുതിത്തുടങ്ങിയ കവിയുടെ രചനകള്‍ പലതും കേരളത്തില്‍ ഒരു ഭാവുക പരിവര്‍ത്തനം തന്നെ സൃഷ്ടിച്ചു.
സമപ്രായക്കാരും അടുത്തടുത്ത ഗ്രാമങ്ങളില്‍ ജനിച്ചവരുമായിരുന്ന ചങ്ങമ്പുഴയുടേയും, ഇടപ്പള്ളി രാഘവന്‍പിള്ളയുടെയും കാല്‍പ്പനിക പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ മലയാള കവിതാ രംഗത്ത് സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ അതില്‍ നിന്നും തീര്‍ത്തും വ്യത്യസ്തമായി യാഥാര്‍ഥ്യത്തിന്റെ ഒരു പാത വെട്ടിത്തെളിച്ചെടുത്തവരില്‍ പ്രമുഖനായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളി.
ശാസ്ത്രത്തേയും പുരോഗതിയേയും ഏറെ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കിക്കണ്ട കവി, പക്ഷെ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ വഴിപിഴച്ചപോക്കിനെ കുറിച്ച്‌ ഏറെ ആകുലപ്പെട്ടു.
അനാവശ്യമായി ഒരൊറ്റ വാക്കു പോലും ഉപയോഗിക്കാതിരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ രീതി. എം.എന്‍. വിജയന്‍ ആ ശൈലിയെ വിശേഷിപ്പിച്ചത് ഇങ്ങനെ: ‘എന്തോ വ്യത്യാസമുണ്ടാ കൃതികള്‍ക്ക്, വെറും പാലുപോലുള്ള കവിതകളല്ല, കാച്ചിക്കുറുക്കിയ കവിത’
തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ കവിയുടെ ജീവിതബോധം കവിതകളില്‍ ആര്‍ക്കും ദര്‍ശിയ്ക്കാം. ജീവിതം പരാജയത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന കവിതകളില്‍ പോലും ഒരു പിന്തിരിയലോ കീഴടങ്ങലോ കാണാന്‍ കഴിയില്ല.
അടിയന്തരാവസ്ഥക്കെതിരെ പ്രതികരിച്ച അപൂര്‍വ്വം ചിലരില്‍ ഒരാളായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളി. അടിയന്തരാവസ്ഥക്കാലത്ത് ഉണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെട്ടിരുന്ന അച്ചടക്കത്തെ പ്രകീര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ട് കവി പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെ: എല്ലാമിപ്പോള്‍ ഭദ്രമായി, ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ വാണകാലം പോലെ.
മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയോടു ചെയ്യുന്ന ദ്രോഹങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹം രോഷം കൊള്ളുന്നത്‌ “സഹ്യന്റെ മകന്‍” എന്ന കവിതയില്‍ നമുക്ക് കാണാം.
കൊയ്തും, മെതിയും, നാട്ടുമ്പുറവും കവിയെ ഏറെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു. പ്രകൃതിയുടെ കേവലസൗന്ദര്യത്തെയല്ല, പ്രകൃതിയും മനുഷ്യനും ചേരുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന സമഗ്രസൗന്ദര്യത്തെയാണ് അദ്ദേഹം തന്റെ രചനകളില്‍ നമുക്ക് അനുഭവവേദ്യമാക്കുന്നത്.
വൈലോപ്പിള്ളികവിതകളിൽ ഏറെ തെളിഞ്ഞു കാണുന്നുണ്ട്, അടിസ്ഥാന വർഗ്ഗ പക്ഷപാതം. കുടിയൊഴിക്കൽ, കന്നിക്കൊയ്ത്ത്, കാക്ക ഓണപ്പാട്ടുകാർ, ഓണമുറ്റത്ത്, വിഷുക്കണി, അഭിവാദനം, യുഗപരിവർത്തനം മുതലായ കവിതകളിലൊക്കെ നാമിത് കണ്ടു.
1911 മെയ് 11ന് കൊച്ചുകുട്ടന്‍ കര്‍ത്താവിന്റെയും, നാണിക്കുട്ടിയമ്മയുടേയും പുത്രനായി ജനിച്ച വൈലോപ്പിള്ളി ശ്രീധരമേനോന്‍ സസ്യശാസ്ത്രത്തില്‍ ബിരുദമെടുത്തതിനുശേഷം 1931ല്‍ അധ്യാപന വൃത്തിയില്‍ പ്രവേശിച്ചു. രണ്ട്‌ ലോകമഹായുദ്ധങ്ങൾ കണ്ട ഭൂമി, അതിന്റെ ഫലമായുണ്ടായ പട്ടിണിയും ദാരിദ്ര്യവും, എന്നിങ്ങനെ തികച്ചും അശാന്തമായ ഒരു കാലഘട്ടത്തിലാണ്‌ കവി തന്റെ യൌവനം കഴിച്ചു കൂട്ടിയത്‌.
1966-ൽ ഹൈസ്കൂൾ പ്രധാനാദ്ധ്യാപകനായാണ്‌ വിരമിച്ചത്‌.
തന്റെ ആദ്യ കവിതാസമാഹാരം- കന്നിക്കൊയ്ത്ത്- പ്രസിദ്ധീകരിയ്ക്കുന്നത്‌ 1947 ലാണ്. അതിനും ഏറെ മുമ്പുതന്നെ തന്റെ ആദ്യകാല രചനകളില്‍ ഒന്നായ “മാമ്പഴം” അദ്ദേഹത്തെ ജനപ്രിയനാക്കിയിരുന്നു. ഇതിലൂടെ മലയാളി അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ ആ പുത്രദുഃഖം, ഒരു പക്ഷേ, ഭൂമിയുടെ അനശ്വരമായ മാതൃത്വത്തിലേക്ക്‌ തിരിച്ചുപോയ പുത്രന്മാരുടെയും ജനപദങ്ങളുടെയും ഖേദമുണർത്തുന്നു.
“ശ്രീരേഖ”യ്ക്ക് 1951 ലെ എം.പി. പോൾ പുരസ്കാരം ലഭിച്ചു.
'കയ്പവല്ലരി', 1965 ല്‍ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡ് നേടി.
'കുടിയൊഴിക്കൽ' ഇദ്ദേഹത്തിന് 1969 ല്‍ സോവിയറ്റ് ലാൻഡ് നെഹ്രു അവാർഡ് നേടിക്കൊടുത്തു.
1970-ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'വിട' നേടിയത് രണ്ട്‌ അവാര്‍ഡുകള്‍- 1971ലെ ഓടക്കുഴൽ അവാർഡും 1972 ലെ കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി അവാർഡും.
1980-ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'മകരകൊയ്ത്ത്' 1981-ല്‍ വയലാർ അവാർഡ് നേടി.
വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ മറ്റു പ്രധാനകൃതികള്‍ ഇവയാണ്: മാമ്പഴം (1936), കന്നിക്കൊയ്ത്ത് (1947), സഹ്യന്റെ മകൻ (1944), വിത്തും കൈക്കോട്ടും (1956), കടൽക്കാക്കകൾ (1958), പച്ചക്കുതിര (1981), കുന്നിമണികൾ(1954), കുരുവികൾ(1961), മിന്നാമിന്നി (1981), വൈലോപ്പിള്ളിക്കവിതകൾ(1984), മുകുളമാല(1984), കൃഷ്ണമൃഗങ്ങൾ(1985), ഋശ്യശൃംനും അലക്സാണ്ടറും(നാടകം-1956), കാവ്യലോകസ്മരണകൾ (സ്മരണകൾ-1978), അസമാഹൃത രചനകൾ(സമ്പൂണ്ണകൃതികളിൽ).
1931 മുതൽ പത്തു വർഷത്തോളം സമസ്ത കേരള സാഹിത്യ പരിഷത്തിന്റെ പ്രവർത്തകനായിരുന്നു വൈലോപ്പിള്ളി. 1968-71 കാലയളവിൽ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി അംഗമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. പുരോഗമന കലാസാഹിത്യ സംഘത്തിന്‍റെ ആദ്യത്തെ സംസ്ഥാനാധ്യക്ഷനായിരുന്നു. 1981 ല്‍ കേരള സാഹിത്യ അക്കാദമി വിശിഷ്ടാംഗത്വം നല്‍കി ഇദ്ദേഹത്തെ ആദരിച്ചു.
നമുക്ക് സ്മരിയ്ക്കാം ഈ പ്രതിഭയെ, ആദരവോടെ.
പദ് മനാഭന്‍ തിക്കോടി
